Otopsim

“Otopsim”

Daha ziyade aile anlatılarıyla tanıdığımız Jean-Louis Fournier bu kez otopsi masasına kendisini yatırıyor: Aşkları, eşi, iş yaşamı ve iz bırakmış anıları…  “Otopsim” konusu, dili ve Fournier’nin olmazsa olmaz mizah anlayışı gereği onun başyapıtlarından biri olmaya aday.

Hey! Buraya bakın!
Mösyö Fournier öldü.
Ama hissetmeye, hatırlamaya ve anlatmaya devam ediyor.
Cesedi otopsi masasında.
Hâlâ yakışıklı.
Üstelik mizah anlayışından da hiçbir şey kaybetmemiş.

Kadavra Amfisi

Bugün kadavra dağıtımı var. Tıp Akademisi’nde kadavra am­fisinin camlarından içeri güneş giriyor. Çok kalabalık, beyaz önlükleriyle profesörler, her renkten öğrenciler ve sıra sıra dizilmiş, üzerlerine birer beyaz örtü örtülmüş biz, kadavralar. Ben cömert bağışçılar arasındayım.
Bedenimi bilime verdim.
Öğrenciler ders yılı boyunca kesip biçecekleri kadavrayı seçecekler.
Biz ölüler, kayıtsızlığımıza rağmen heyecanlıyız. Bir hayvan barınağında sahiplenilmeyi bekleyen terk edilmiş köpekleriz.
Öğrenciler bizi teftişten geçiriyor.
Yüzümüzü örten bez yüzünden biz onları göremiyoruz, bize değip geçtiklerini hissediyoruz.