Aix-Londra-İstanbul Mektupları

Mektubun gün biterken ulaştı elimize. Cumartesi’ydi. Avignon’dan dönmüştük. Kale içine kurulmuş o tiyatro-şehirden yorgun argın dönmüştük. Üzerine “Dost Dergisi ve Yayınları” yazılmış bir zarftan çıkıverdin karşımıza. Tek gözlü evimize buyur ettik seni. BBC’nin Türkçe yayınını dinledik birlikte. Sonra mektubunu tekrar okuduk.
Orhan Suda

Bazen seni öylesine hüzünlü, bir derinlikte mi diyeyim, yoğunlukla mı diyeyim, anlıyorum ki. Bir garip yalnızlık bu. Düşünceni ve sözünü karşındaki/nin/lerin anlamayacağını bildiğinden susmak, konuşmamak var ya…
Nezihe Meriç

Neredeyse yarım yüzyıl sürmüş sağlam bir dostluğun ve duygudaşlığın belgeleri Aix-Londra-İstanbul Mektupları… İki edebiyatçının, Nezihe Meriç ve Orhan Suda’nın 1980’lerde “bildiğimiz” mektuplarla başlayan ve 2000’li yıllarda “e-posta”larla devam eden duygu ve düşünce yolculuğu. “Okuyanlar bir kere daha anlayacaklardır olağanüstü değerli bir öykücüden yoksun kaldığımızı” diyor Orhan Suda…

Çeşme, 14 Temmuz 1981

Orhan akadaşım,

Böyle denmez. Biliyorum ama ben Çekof derim. Fevkalade demem, fefkalade derim. Hoşuma gider. Çocukluktan kalanlar bunlar...
Dün Salim Amca’yla konuştum telefonda. “Orhan’dan mektup var” dedim. Ben de adresleri toplayıp gelmiştim. Tatil boyunca herkese –ne de çok birikmiş bir bilsen– yazarım diye. Hemen hemen hiç yazamadım. Bir-ikisini saymazsak.
Ne garip, durup dururken bir yerden tutturuveriyoruz, tazeleyiveriyoruz bir ilişkiyi, bir arkadaşlığı. Mektubunu alınca “Allah be!” demiştim. Hey kurban olduğum koca Allah, yalın dil diye, dili güzel kullanmak diye bir şey var. Ağzına sağlık Orhan. Sana dönüşte mektubunu okur, yazarım olur mu.
Temmuz başından beri Çeşme’deyim. Salim on gün kalıp döndü. Uzun hikâye bizim bu yazlık işi. Sattık bu yaz.
Bodrum’a geçiyoruz. Bir uzun hikâye de o... Hüzün gelip yerleşti yüreğimizin başına. Ne yapsan nafile.
Eylülün ilk haftasında İstanbul’dayız – işallah – İkinizi de öperim.

Çeşmeden, güneşli, esintili, koyu mavi denizli sevgiler.

Nezihe Meriç