Üvey İkiz

“Üvey İkiz”

Sana her geldiğimde ölüm hissiyle kurumuş ve ağacından ayrılmış
bir yaprak gibi
geri veriyorsun hayata beni
saçlarımdan ve gözlerimden öperek

ayrılığın oğulusun sen
ağacın toprakta gördüğüsün
seni ben ufalayamam
seni ben dağıtamam
ben sana hiç kıyamam
seni toprak çürütsün
ağacın toprakta gördüğüysem
bilirim dal ile toprak arasını da

BÖCEK RÜYA
Garip böcekler öldürdüm
kabuklu sert çıtırtılı bir ölüm
kötü bir rüya gördüm
sadece duygusu varmış kötülüğün
Ben birini çok severmişim de uzak düşermişim
düştüğüm uzağın içinde
adamlar tahta sandalyelere oturup
belki kahve belki cami önlerinde çay içerlermiş
yabancı olduğum hâlde tanırlarmış beni
sevdiğimi yani seni aradığımı bilirlermiş
adını bilmelerine rağmen
adını öğrenmek isterlermiş
ben unuturmuşum adını

beni bir kapıdan iterlermiş
kapı kapanırmış yalnız kalırmışım
otlar gibi harfler çıkarmış topraktan kanayarak
harfler sonumuzun ne olacağını söylermiş
senin adının harfleri sonumuzun harfleri
çıtırtı ile biri çıkar solarmış biri
çıkan her harfe su verirmişim
yine solarmış
Ne kötü kaderimiz varmış
ne kötü kaderimiz varmış
Yalnız çıtırtıyı koruyor bellek
ışık kötülüğü de çekiyor ne tuhaf
deyip uyudum
Uyuduklarımı hatırlamıyorum