Tezer Özlü’den Leylâ Erbil’e Mektuplar

Duyguların, duyumların, düşüncelerin, dolaysız, sade, birebir aktarımıdır bu mektuplar. Hele de “en yakın” arkadaşa, bir “can dostu”na yazılmışsa, yazılan Leylâ Erbil, yazan da Tezer Özlü’yse… bu mektuplar, okuru bir başka boyuta taşıyor.

Berlin, 27 Mart 1982

Sevgili Leylâ’cığım,

En sevgili arkadaşıma üç aydır mektup yazamadım. Bunun baş nedeni, bir “iç monolog” olarak sürekli seninle konuşmam. Bu denli çok konuşunca da oturup bir türlü yazamıyorum. Çünkü birçok olayda benimle birliktesin. Her şeyi sana duyururcasına yazıyor, yaşıyor, görüyorum. Hemen her anımı seninle bölüşüyor, içimden sana anlatıyorum.

Bana yazdığın mektup bir şaheserdi. Onu belki “izninle” bir kitapta (tabii bir kitap yazabilirsem) kullanırım. Belki sende kopyası yoktur, ama ben böyle mektupları sürekli saklarım, onun değerlerini bilirim. Zaten yazan (yazan demek biraz saçma) insanın benim için en ilginç verileri mektupları. İnsan mektuplarını kendi iç dünyasına en yakın olarak yazabiliyor. Burada edebiyatla da ilgili olarak çok düşünme olanağını buluyorum. Artık bir roman yaratmak, insanlar, tipler çizmek bana çok gereksiz görünüyor. Alabildiğine iç dünyanı anlatabilirsen ne âlâ. Şuna da inanıyorum ki, bizim edebiyat dünyamızdaki birçok eleştirmen ve bazı yazarlar daha çağın ya da benim inandığım düşüncenin çok gerisinde... Örneğin Ç. Olacak iş değil! Ya da Fethi Naci’nin Türk yazarından ille de bir Stendhal, ya da Dostoyevski beklemesi gibi... Senin kitaplarının derinliğini ve yazınsal niteliklerini hiçbiri anlamadı. Ancak kendi ilkel beğenilerine ayak uyduran A. ya da B.’nin fabrikalaşan gözyaşları edebiyatını anlayabiliyor. Sen Türk yazınına çığır getirmiş bir yazarsın, ben de senin yolunda ilerleyip... gidip, hiç değilse, yazı ve sözle bu mücadeleyi sürdüreceğim... Birlikte hareket edersek, belki bazı gerçekleri daha da belirli kılmayı daha çabuk sürede başarırız.