Bütün İnsanlar Yalancıdır

“Bütün İnsanlar Yalancıdır”

Gazeteci Jean-Luc Terradillos, 30 yıl önce Madrid’de intihar eden gizemli yazar Alejandro Bevilacqua’nın  hayatını araştırmaya girişir. Bunun için  Bevilacqua’yla, hayatının çeşitli dönemlerinde yakın ilişki kurmuş dört kişiyi seçer ve onlardan Bevilacqua’yı anlatmalarını ister. Bu dört kişi, Bevilacqua’nın sırdaşı Alberto Manguel, sevgilisi Andrea, hapishane arkadaşı Domuz ve yayıncısı Gorostiza’dır.

Terradillos bu kişilerden Bevilacqua’nın hayat hikâyesini dinledikten sonra ummadığı bir sonuca ulaşacaktır.

Demek Alejandro Bevilacqua hakkında konuşmak için bana, bilhassa bana geldiniz. Sevgili Terradillos, bundan otuz yıl önce hayatıma giren bu insan hakkında bilmem ne söyleyebilirim size. Eğer onu biraz olsun tanıdıysam, veya tanıdığımı söylesem bile, bu son derece yüzeysel bir biçimde gerçekleşmişti. Ya da dürüst olmam gerekirse, onu eni konu tanımak gibi bir derdim olmadı hiç. Evet, tanımaya tanıyordum, itiraf ediyorum bunu şimdi, ama gönülsüzce ve aklımı vermeden. İlişkimizde (ona bir isim vermek gerekirse) aynı ülkeden sürgün edilip yabancı bir ülkede yaşayanlarda bulunan bir nevi resmi nezaket, paylaşılan geleneksel o geçmiş özlemi vardı. Bilmem anlıyor musun beni. Bizi kader bir araya getirdi, böyle denebilir, ama elimi vicdanıma koyup da yemin edecek olursam, arkadaşlık etmiş olsak bile, pasaportlarımızın üzerindeki yaldızlı harflerle yazılı Arjantin Cumhuriyeti ibaresi dışında ortak bir yönümüz bulunmadığını itiraf etmeliyim size.

Acaba sizin ilginizi cezbeden, bu adamın ölümü mü oldu Terradillos? Kendi gözlerimle görmediğim halde hâlâ kabûslarıma kaynaklık eden o görüntüsü – adeta cansız yatan bedenden firar etmek istercesine, bu menfur cinayetin ve böylesine adaletsiz, beklenmedik bir sonun parçası olmak istemiyormuşçasına kaldırımdan lağıma doğru akan oluk oluk kanlar içinde kaldırıma uzanmış, kafatası parçalanmış o görüntüsü mü? Bu mu peşinde olduğunuz?

İzin verin buna şüpheyle yaklaştığımı belirteyim. Sizin gibi hayata âşık bir gazetecinin işi değil bu. Benim tabirimle, dünyevi bir adamın. Siz Terradillos, ölüm ilanları sayfalarına ölülerin hayat hikâyelerini yazan bir muhabir olamazsınız. Tam aksine. Siz dünyayı araştırıp sorgulayan biri olarak, yaşamsal şeyleri bilip tanımak istersiniz. Ataları vaktiyle Poitou-Charentes bölgesinde eşelenip durmuş Bevilacqua gibi bir zanaatçıyı pek az umursayacak okurlarınız için dirimsel şeyler yazmak istersiniz. Orası, unutmayalım Terradillos, aynı zamanda sizin de bölgenizdi. O okurlar hakikati bilsin istiyorsunuz, şayet hakikat diye bir şey var olduysa, tehlikeli bir kavram bu. Bevilacqua’yı mezarında günahlarından kurtarmayı istiyorsunuz. Ona sıfırdan, kelimelerle inşa edilmiş anıları temel alan, detaylarla örülmüş yeni bir biyografi bahşetmeyi. Ve tüm bunların tek bir sefil nedeni var; Bevilacqua’nın annesinin sizinle dünyanın aynı bucağında doğmuş olması öyle mi! Boş işler bunlar dostum! Bakın size tavsiyem nedir biliyor musunuz? Daha başka kişiliklere vakfedin zamanınızı, Poitou-Charentes’in gerçekten göğsünü kabartacak daha renkli kahramanlara, sözgelişi donanma subayı o çıtkırıldım heteroseksüel Pierre Loti ya da Amerikan üniversitelerinin şımarık çocuğu o keltoş Michel Foucault gibilerine... Benden size tavsiye. Siz, Terradillos, benim bildiğim şeyler hakkında ferasetli makaleler kaleme almayı becerirsiniz. İhtiyar bir huysuzun karmakarışık anılarıyla, sisli puslu şeylerle zamanınızı heder etmeyin.

Ve yeniden soracağım: Niye ben?